Pieśń jest żywym dowodem i prawdziwą historią Miłości dwojga ludzi – Jej i Jego – w formie monodramu na dwa głosy – napisaną w okresie pandemicznej rozłąki. Ta Pieśń nie daje łatwych odpowiedzi, ale staje się raczej świadectwem i zaraźliwym zaproszeniem do rzucenia wszystkiego i pójścia za Miłością, która od wieków utrzymuje się jako jedyne, nieskończone i niewyczerpane lekarstwo dla głodnego, potrzebującego Jej człowieka.

Autorzy sztuki, opierając się na motywach biblijnej Pieśni nad Pieśniami, inspirując poezją Wisławy Szymborskiej, czułymi rozważaniami Olgi Tokarczuk, filozofią Sørena Kierkegaarda i ks. Józefa Tischnera oraz wykorzystując własną korespondencję, starają się podzielić z widzem doświadczeniem dojrzewania do Miłości głębokiej i wszechogarniającej.

Droga tego dojrzewania nie jest naiwna – nie zakłada masek, nie lekceważy zagrożeń, nie zwalnia z podejmowania wysiłku. Miłość jest ryzykiem. Może prowadzić w nieznane, może pozornie wszystko podważyć i wszystko odebrać, z niczego się nie tłumacząc. 

Tak bowiem właśnie działa Kairos – bóg okazji – gdy pragnie przeprowadzić konieczną dla człowieka metanoię. 

Widz jest zaproszony, by temu bogu zaufać i dać mu się porwać. 

By poznając Miłość – poznał siebie samego. 

A w ten sposób – uczynił siebie pożytecznym dla świata.

I mógł nareszcie głęboko –

odetchnąć.